Menu

Przepisy kulinarne
Subiektywne przewodniki

Przepisy kulinarne
Subiektywne przewodniki

London Victoria.

August 17, 2008

Written by Ula

Further Reading...

Last weekend in Cracow.

June 2, 2009

Muir Woods.

October 8, 2009

Mission District.

October 25, 2009

Previous Post

Powolne pożegnanie z Londynem.

Next Post

Nad Tamizą.

Find me on Instagram

adamant_wanderer

Nie wiem ile mam na koncie bardzo niecodziennych s

Nie wiem ile mam na koncie bardzo niecodziennych sytuacji, które wydarzyły się tylko dlatego, że podróżowałam sama, ale piątkowa sytuacja jest najnowszą w kolekcji 😂

Poszłam w pierwszy wieczór w Kopenhadze na kolację z menu degustacyjnym. Lokal był ciasny, stoliki bardzo blisko siebie. Po obu stronach miałam pary, jedni pomiędzy daniami zamawiali koktaile i byli w coraz lepszym humorze.
Przy czwartym daniu słyszę:
- Hej, chcieliśmy się przywitać! Uważamy za niesamowite, że tak po prostu jesteś sama na kolacji i wyglądasz jak byś dobrze się bawiła. Co tutaj robisz? Skąd jesteś? Czy możemy postawić ci drinka?
Tak zaczęła się nasza rozmowa, a kilka minut później stukaliśmy się już w toaście koktailem przypominającym pisco sour. Kiedy ona nie mogła się nadziwić, że podróżuję sama, mi przewijały się w głowie obrazki z różnych szemranych lokalizalizacji, ale odpowiedziałam tylko śmiejąc się – czy istnieje lepsze miasto na samodzielną podróż niż to najbezpieczniejsze na świecie?!

Przegadaliśmy resztę kolacji i wymieniliśmy się numerami, żeby może spotkać się któregoś razu zimą w Austrii.

W końcu zamówili rachunek i zaczęli zbierać rzeczy, przepraszając, że już wychodzą, ale muszą zwolnić stolik dla następnych klientów. On wstając, rzucił na koniec tylko w moim kierunku:
- A tak w ogóle Ula…zaprosiliśmy cię na tę kolację, wszystko jest opłacone*. Witaj w Danii!

.
.
.
*370pln 🤷‍♀️😅

Piękny weekend w Warszawie za mną! Dawno niewidz

Piękny weekend w Warszawie za mną!
Dawno niewidziani ulubieni ludzie, nowy mały człowiek w składzie, idealna, letnia pogoda, dobre jedzenie i w ogóle bycie w mieście, w którym dużo się dzieję 🧡
Wszystko to, co przez ostatnie półtora roku odebrała mi pandemia.

A na zdjęciu niezawodna @rano_piekarnia : ich bostocki z czarną porzeczką, cynamonka, buły z kremem patissiere i nadzieniem z orzechów laskowych.
Te śniadania u nich to już prawie nasza mała tradycja z @bzubzu @marcinwawrzen przy moich rzadkich odwiedzinach ☺️

A na Ciebie @karoxramos będę czekać w Austrii 😘

Las we mgle o poranku będzie chyba już zawsze pr

Las we mgle o poranku będzie chyba już zawsze przywodził mi na myśl północną Kalifornię i Oregon 💚
I ekscytuję się strasznie, kiedy to samo znajduje nad jeziorami w Austrii. Nieważne, że to niedziela o 7:30, energii miałam tu chyba najwięcej w ciągu całego tygodnia!
A ponieważ przyszedł sezon na zimne noce i (czasem) ciepłe dni, to mam nadzieję na więcej tego typu obrazków…

Jedną z niewielu zalet bycia powolnym w urządzan

Jedną z niewielu zalet bycia powolnym w urządzaniu wnętrz jest to, że z każdą zmianą mieszkanie zaskakuje na nowo, a zdanie o nim stale się poprawia! 😄

Najnowszy element na tym zdjęciu to stół. Jest rozkładany więc w sam raz na większe spotkania, a zaokrąglone rogi miały za zadanie ułatwić przemieszczanie się między balkonem a wnętrzem.

W lewym górnym rogu zdjęcia zaplanowaną mamy nadal atresolę do czytania, pod nią powinien przyjść regał przedzielający tę przestrzeń, ale reszta tego co tu widać pozostanie już bez większych zmian.

Nie mam zdjęcia z tej perspektywy sprzed lub z hardcorowej części remontu, to drugie jest w zasadzie z jego końcówki, ale zawsze fajnie spojrzeć na różnice i przypomnieć sobie te mniej fajne etapy 😁

Spędzanie czasu samemu jest tak bardzo bardzo nie

Spędzanie czasu samemu jest tak bardzo bardzo niedoceniane - myślałam sobie podczas małego weekendowego tripu w otoczeniu przyrody.
Zamieniam się w takich okolicznościach w gąbkę i chłonę otoczenie jakby 5x intensywniej. Zdolność zachwytu wyostrza mi się do maksimum. W głowie robi się dużo przestrzeni.

W przeszłości najlepsze, najbardziej szalone przygody prawie zawsze zaczynały się właśnie w pojedynkę 🧡

No to jak to jest - co stoi za tym, że wolisz nie zrobić czegoś, nie pojechać, nie zobaczyć - zamiast dokonania tego solo?
Strach przed nudą? Ciszą? Przed własnymi myślami, może byciem ze swoim smutkiem sam na sam?

Chyba wszyscy desperacko potrzebujemy jakichś dużych, dobrych wieści, co?

Przyjdą w końcu, przyjdą…
I tylko sobie wyobraźcie, jak bardzo będą wtedy cieszyć…🥺

[Jeżeli ja zaczynam tu pocieszać to znaczy, że tyle osób przeszło już na negatywną część mocy, że zaczynam czuć presję, żeby obrać przeciwny kierunek 😆🤭]

Na zdjęciu krótki przebłysk słońca nad wbudowanym w skały schroniskiem Principe w Dolomitach.

© 2008- 2020 adamantwanderer.com. All Rights Reserved.

Pomoc techniczna strony: carted.pl