Playa Maderas – ulubiona plaża Nikaragui

Po Ometepe Island przyszła pora na ostatni przystanek w Nicaragui, San Juan del Sur i okolice. Po kilku dniach w backpackerskim miasteczku byliśmy znowu gotowi na odcięcie się od świata. Zrobiliśmy zakupy spożywcze na kilka dni, bo wiedzieliśmy, że w Playa Maderas sklepów praktycznie brak, a kilka isteniających barów i restauracji serwuje dania w niedorzecznie wysokich cenach. Niektórzy decydują się na nocowanie w San Juan del Sur i dzienne wypady na surfing, ale transport też kosztuje znacznie więcej niż powinien więc na dobrą sprawę żadna opcja nie jest idealna.
Po dotarciu na miejsce spytaliśmy o hostel Matilda’s – 10-15min spacerem po plaży – powiedziano nam w barze.
Dźwiganie plecaków i deski z miękkim piaskiem pod stopami to koszmar, jeszcze gorzej, kiedy musisz z całym dobytkiem skakać ze skały na skałę. W końcu w oddali było widać jakąś chatkę i obojętnie czy było to Matilda’s czy nie, wiedziałam, że rzucę wszystko na ziemię i padnę twarzą w piach.
Trafiliśmy dobrze i na pięć dni zamieszkaliśmy na plaży.
– Zdajesz sobie sprawę z tego gdzie jesteśmy? Gdybyśmy dotarli tutaj prostoz Europy, w środku zimy, oszalelibyśmy ze szczęścia – powiedziałam do Benjamina, krótko po tym jak odstawiliśmy plecaki i otarliśmy z czoła pot.
Prawdą jest, że po długim czasie w podróży reakcje na nowe miejsca słabną, przestaje się doceniać pewne doświadczenia, bo to codzienność, a nie tygodniowy urlop. Dużo ciężej o szklanki w oczach albo ciary na całym ciele. Nie mówię, że nie docenialiśmy Maderas, każdego dnia przypominaliśmy sobie o pięknie tego miejsca, ale chciałabym je odczuć na świeżo, zmęczona zimnem i szarością świata, który czeka na mój powrót.

Poza bliskością oceanu i wyjątkowym spokojem, Playa Maderas pokochałam też za fale. Było to chyba najłatwiejsze miejsce do surfowania w jakim byłam do tej pory. Znalazłam kawałek oceanu którym nie musiałam dzielić się z nikim, złapałam mnóstwo fal i czułam, że po kilku dniach moje umiejętności wskoczyły na wyższy poziom. Benjamin pływał razem ze mną, wypożyczył deskę i łapał swoje pierwsze fale, stosując się do moich rad lub nie, ale tak czy inaczej było wesoło, surfing we dwójkę sprawiał jeszcze więcej radości.

Chciałabym za kilka lat wrócić do Maderas. Nicaragua staje się coraz popularniejszym kierunkiem, przyjeżdża tu coraz więcej turystów, surferów i oblicze tego kraju, zwłaszcza wybrzeże będzie zmieniać się pewnie w coraz szybszym tempie. Mam nadzieję, że zdążę zanim ta okolica zmieni się nie do poznania.

Moje wyobrażenie o tym co będę głównie jadła nad oceanem w Ameryca Centralnej trochę minęło się z rzeczywistością. Liczyłam na szeroki dostęp do niedrogich ryb i owoców morza, a rzadko kiedy w ogóle je widywałam. San Juan del Sur było pierwszym miejscem podczas całej podróży, gdzie zjedliśmy znakomicie przyrządzone i bardzo tanie ryby i owoce morza. Restaurację poleciła nam znajoma, znajdowała się tuż przy naszym hostelu i tak ją polubiliśmy, że zjedliśmy tam chyba siedem razy. La Lancha forever in our hearts.

Grillowane langusty, ośmiornice, lucjan czerwony podane z ryżem, sałatką i flytkami z platanów nie kosztowały więcej niż 14-20zł. No i duża porcja ceviche za 8zł. Nagle zaczęliśmy wszystko przeliczać na ceviche. Przykładowo:
– Kupujemy sok? – No nie wiem, w La Lancha masz już za to prawie ceviche…
Nienajgorsze miejsce na spędzenie pięciu dni, prawda? Matilda’s stąd nawet nie widać, ale hostel znajdował się kawałek dalej od jedynej widocznej na focie chatki.

Taki bagaż ciągam ze soba od maja. Możecie mi wierzyć na słowo, że nie jest łatwo.

Czasami jedzenie w restauracjach jest tak tanie, że nie opłaca się gotować. Sprawdziło się to w tej części świata już nie raz. W Playa Maderas nie mieliśmy jednak wyjścia, chociaż wcale nie mówię tego z żalem, bo każde gotowanie kończyło się bardzo pozytywnym rezultatem.

Odkąd się poznaliśmy nie było chyba dnia, żebyśmy nie rozmawiali z Benjaminem o europejskim jedzeniu. On opowiadał mi o swoich ulubionych przysmakach z Austrii, pokazywał zdjęcia, ja wspominałam ulubione kęsy z różnych miejsc albo z bólem serca przypominałam sobie o owocach i warzywach jakie omijają mnie w domu. Poza tym nawet nie wiecie jak bardzo stęskniłam się za dobrymi serami. W Ameryce Centralnej każdy smakuje podobnie, a importowane są bardzo drogie. W jeden z pierwszych dni w domu planuję przedawkowanie sera.

Prosta pasta z tuńczykiem i sosem + sałatka.

Główne wejście do Matilda’s, za nim plaża i ocean, a nocą kraby włamujące się na teren hostelu.

Wejście na werandę blokował nam hamak. Life is hard.

Widoki przed hostelem.

Tuż przy Matilda’s znajdował się malutki bar z bardzo wysokimi cenami, ale dla tych, którzy nie lubią gotować była to jakaś opcja.

Jeden z zachodów słońca.

Jeden wieczór spędziliśmy przy ognisku na plaży, które rozpalili koledzy z Kanady i Nowej Zelandii podróżujący na motorach od Kanady. Były pianki marshmallows, krakersy i czekolada więc obowiązkowo zajadaliśmy się s’mores.
Powtórka zabawy z długim czasem naświetlania.