Początek roku w buszu i pierwsze spotkanie z diabłem tasmańskim.

Po festiwalu z przyjemnością wróciłam do domu państwa Feher. Kilka dni szaleństwa, głośnej muzyki, krótkich nocy, a potem ostatnie dwa dni na Tasmanii spędzone w środku buszu.
Za drugim razem już czułam się jakbym przyjechała na wieś do rodziny.
Przed festiwalem rozmawialiśmy o kuchni węgierskiej i wspomniałam, że bardzo lubię węgierską zupę rybną halaszle. Kiedy wróciłam po festiwalu, w lodówce czekał już na mnie ugotowany przez pana Feri gar zupy, ze świeżo złowionymi rybami. Na wiadomość o tym od razu zaświeciły mi się oczy.
Za każdym razem, kiedy siadaliśmy do stołu, nie wstawaliśmy od niego przez co najmniej następne dwie godziny. Każdy posiłek kończył się odpięciem guzika w spodniach, nie było wyjścia. Pomijając pyszne jedzenie, największą frajdę miałam ze słuchania opowieści o życiu w tasmańskim buszu, które tam były codziennością, a mnie kojarzyły się prędzej z Animal Planet. Od historii związanych z dziwnymi ptakami, nietoperzami, po węże i walabie jak historia Skippy’ego.
Sama miałam szczęście, kiedy wjeżdżając któregoś razu na podwórko zauważyłam stworzenie, którego nie widziałam nigdy wcześniej. Wysiadłam z samochodu, żeby zrobić mu zdjęcie. Była nim echidna, po polsku zwana chyba kolczatką. Wygląda jak duży jeż i ma śmieszny podłużny ryjek. Miesiąc później oglądałam tego samego zwierzaka w BBC South Pacific. 
Tak mi było dobrze w tym domu, że za nic w świecie nie chciałam wyjeżdżać. Spędziłam tam wymarzony Nowy Rok. Nigdy nie lubiłam tego dnia w Polsce. Budzisz się po Sylwestrze w południe, kilka godzin przed zachodem słońca. Za oknem jest szaro albo biało i nie widać żywej duszy na ulicy. Najczęściej masz doła, bo właśnie kończy ci się przerwa świąteczna i na drugi dzień musisz wracać do szkoły lub pracy.
Ja 1 stycznia 2013 roku cieszyłam się latem w ogrodzie. Zrywałam z krzaków maliny, jagody i truskawki, które jeszcze nigdy nie smakowały tak dobrze jak wtedy. Wystawiałam twarz do słońca i śmiałam się sama do siebie, bo wszystko było dokładnie takie, jak być powinno.

Kolczatka najpierw całkowicie zwinęła się w kulkę, ale później wystawiła pyszczek i dała sobie zrobić zdjęcie.

Wspomniana zupa rybna. Tak mi smakowała, że zjadłam ją na nawet śniadanie w dzień wyjazdu, żeby nacieszyć się smakiem na zapas.

Pan Feri z wykształcenia jest winiarzem. Tego dnia otworzył do kolacji butelkę wina własnej produkcji z 93′ roku, super! Nie jestem koneserką alkoholi, ale muszę przyznać, że później spróbowałam też najlepszego wina, jakie w życiu piłam. Sauvignon blanc z południa Tasmanii. Podobno trzy miejsca na świecie słyną ze szczególnie dobrego Sauvignon blanc- Nowa Zelandia, RPA i Tasmania.

Na śniadanie karmiono mnie nawet kwiecistymi kanapkami z nasturcją, którą sam Skippy bardzo lubi podjadać w ogrodzie.

Drugiego stycznia po śniadaniu, państwo Feher zabrali mnie do niedużego, prywatnego zoo niedaleko Launceston, jednego z większych miast Tasmanii.

Przez większość życia myślałam, że diabeł tasmański to tylko legenda, ale w końcu zobaczyłam go na własne oczy. Pani Asia mówiła, że można spotkać je na ich posiadłości, ale trzeba mieć szczęście. Niestety w ostatnich kilkudziesięciu latach populacja zmalała o ponad połowę, a w 1996 naukowcy odkryli tego przyczynę. Jest nią DFTD, rak pyska diabła, który masowo dotyka ten gatunek zwierząt i nie wiadomo jak to powstrzymać. Od 2008 diabeł tasmański znajduje się na liście gatunków zagrożonych wyginięciem.

Na poprzednim zdjęciu diabeł wygląda całkiem słodko, ale w rzeczywistości jest raczej agresywny, co najlepiej zobaczyłam przy karmieniu. Obłędne dźwięki jakie wydawały wtedy diabły przypominały trochę kreskówkowego Taza.

Emu i jego czerwone oko nie wyglądają zbyt przyjaźnie.

Za to walabia z małym w torbie była jedną z najsłodszych rzeczy jaką kiedykolwiek widziałam. Nie mogłam przestać się zachwycać.

W zoo było bardzo dużo gatunków ptaków, których nigdy wcześniej nie widziałam, chociaż akurat taką papugę można zobaczyć pewnie w większości europejskich ogrodów zoologicznych.

Z zoo pojechaliśmy pospacerować po ogrodach Launceston i terenach nad rzeką.

Basen miejski, w którym miałam ochotę popływać, bo było upalnie.

Byłam zaskoczona, że w mieście, całkiem blisko centrum znajduje się takie miejsce. Czułam się jakbyśmy byli w górach.

Urząd miasta wynajmuje ten domek lokalnym artystom. Można przeprowadzić się tu np. na czas pisania książki i korzystać z uroków otoczenia.

Nie jestem fanką pavlovej, ale australijska wersja smakowała mi bardziej. Do tego za każdym razem przed zjedzeniem kawałka chodziłam do ogrodu po truskawki, maliny i borówki amerykańskie i dodatkowo zapełniałam nimi talerz.

W ogrodzie rosły warzywa i owoce, za płotem żyły sobie też kury.

To już ostatni post z Tasmanii, choć nie koniec podróży bo mam jeszcze do dodania zdjęcia z Sydney, ale na razie zrobię przerwę. W kolejnych postach pojawi się Paryż, a później Nowy Jork.