Przed podróżą liczyłam na znalezienie noclegu przez Couchsurfing. Nie wiem czemu, ale wyjątkowo nie chciało mi się zatrzymywać w hostelu. Może dlatego, że zazwyczaj poza krótką wymianą zdań nie zawieram poważniejszych znajomości, a spania w pokojach kilkunastoosobowych, co tu dużo mówić, bywa problematyczne. Dodatkowo Rio nie zapowiadało się na bycie najbezpieczniejszym miastem na świecie, więc pomyslałam, że idealnie byłoby zatrzymać się u kogoś, z kim mogłabym spędzić trochę czasu i kto zapoznałby mnie z miastem. Nie dostałam pozytywnych odpowiedzi, więc trzy dni przed wyjazdem bez entuzjazmu zarezerwowałam hostel. Ta moja wyjątkowo zniechęcona postawa była tym razem zwiastunem czegoś bardzo dobrego.
Mój lot troche się skomplikował i do Rio doleciałam później niż to było w planie. Do hostelu dotarłam po 23 i kiedy wysiadłam z autobusu, zachciało mi się śmiać. Wiedziałam, że hostel znajduje się w faveli, brazylijskich slumsach więc nie spodziewałam się luksusów, ale to, co zobaczyłam mimo wszystko troche mnie zaskoczyło. Pomyślałam sobie, że gdyby na moim miejscu była samotnie podróżująca osoba, dla której byłby to pierwszy wyjazd w pojedynkę i pierwszy rzut oka na Brazylię, ktoś mógłby się z miejsca popłakać chcieć natychmiast wracać do domu.
Miałam nadzieję, że nie będę musiała szukać hostelu w tej podejrzanej okolicy nocą, ale kilka metrów dalej zauważyłam patrol policji. Zapytałam ich o adres, a oni wskazali budynek znajdujący się tuż obok mnie. Tylko potem od razu pomyślałam sobie “czy tu jest naprawdę aż tak niebezpiecznie, że pod hostelem czatuje patrol policyjny?”
Zameldowałam się, chłopak z recepcji pokazał mi mój pokój, a tam poznałam pierwszą osobę z naszej późniejszej ekipy Vidigal. Hakan pochodził z Turcji, jest architektem, spędza trochę czasu w biurze, potem może robić sobie wolne/ pracować online i wyjeżdżać. Tym razem zwiedzał Argentyne i Brazylię. Wymieniliśmy kilka słów, okazało się, że wielokrotnie bywał w Polsce, bo jego ex dziewczyna studiowała w Olsztynie. Hakan zapytał mnie dlaczego wybrałam ten hostel i porozmawialiśmy trochę o naszych pierwszych przemyśleniach na temat okolicy. Odnieśliśmy wrażenie, że w hostelu zatrzymują się głównie Brazylijczycy, a niektórzy nawet tu mieszkają, więc tym bardziej nastawiłam się, że raczej nie zawrę nowych znajomości.
Chociaż było już późno i marzyłam o odpoczynku, miałam przed sobą noc pisania pracy zaliczeniowej, bo termin upływał o 10 rano (czasu lokalnego) następnego dnia. Pisałam do 6:30 i jedyna miła rzecz jaka mnie spotkała, to wschód słońca w intensywnych kolorach pomarańczy, różu i czerwieni. Ponadto widok na ocean, który zapamiętałam ze zdjęć hostelu wreszcie się urzeczywistnił. Od Atlantyku dzieliła mnie tylko ulica. Poszłam spać po 7 i z ulgą oficjalnie rozpoczęłam swoją przerwę wiosenną. Kiedy obudziłam się około południa w planach miałam już tylko relaks do końca dnia. Wtedy w pokoju głównym poznałam też Laure, dziewczynę z Paryża, z którą zamieniłam kilka słów i polubiłam od pierwszej chwili. Przyleciała do Rio na 10 dni. Jest jedną z tych szczęściar, które mogą latać prawie za darmo. Jej tata pracuje dla Air France i do 25 roku życia (pozostały jej 4lata) może podróżować z nimi oraz partneramii linii płacąc tylko podatki. Za lot do Rio zapłaciła więc 75euro. Marzenie, pomijając fakt, że akurat w tym przypadku i ja nie miałam najgorzej wygrywając bilet;).
Razem z Hakanem poszliśmy wkrótce na spacer na plażę. Nie wzięłam ze sobą aparatu ani telefonu, żeby zorientować czy Rio wydaje się być tak niebezpieczne jak wszyscy o nim mówią. Normalnie podchodzę z dużym przymrużeniem oka do takich ostrzeżeń, ale tym razem nasłuchałam się przed podróżą wyjątkowo dużo, więc postanowiłam, że będę ostrożniejsza, przynajmiej na początku.
Usiedliśmy na plaży, poszłam się wykąpać. Prąd wody był dość mocny i trzeba było troche się napracować, żeby przebić się przez fale. Ale jak już to zrobiłam, nastałam moment, w którym poczułam motyle w brzuchu z powodu tego, gdzie jestem. Słońce, woda o idealnej temperaturze i widok na długą plażę i niezwykłe skały Rio. Zamknęłam oczy, położyłam się na wodzie i nie mogłam przestać się uśmiechać.
Wieczorem Luis, właściciel hotelu oficjalnie przywitał nas, przygotowując caipirinhe, popularny brazylijski drink. Wciąż byłam zmęczona po krótkiej nocy i podróży, więc jedna mocna caipirinha wystarczyła, żebym poczuła ją w głowie. Później, razem z Hakanem i Laure poszliśmy na spacer po faveli, z zamiarem znalezienia przy okazji jedzenia. Zbliżał się zachód słońca, a my znaleźliśmy się w punkcie z pięknym widokiem na Ipanemę. W takich miejscach zazwyczaj widuje się domy warte miliony dolarów, a my byliśmy pośrodku slumsów. Przeszliśmy kilka uliczek więcej i byłam zafascynowana. Było brzydko, nieotynkowane domy, gdzie niegdzie tektura zamiast szyb, ogromna ilość kabli, zwisająca ze słupów, albo poplątana na ziemi. Ale najważniejsze, że przy tym wszystkim było autentycznie. Plotkujący sąsiedzi, kobiety grillujące szaszłyki przed domem, bawiące się dzieci. Wysokie mury z bogatszych dzielnic zniknęły, drzwi były otwarte i prawdopodobnie wszyscy wiedzą o sobie wszystko.
Był piątek i nawet tam czuć było atmosferę weekendu. Ponura aura faveli obserwowana z zewnątrz znika, kiedy znajdziesz się w jej środku.
Usiadliśmy w restauracji przy głównym skwerze Vidigal i zamówiliśmy kilka smażonych empanadas nadziewanych mięsem, kurczakiem i serem. Jakiś przyjazny Brazylijczyk próbował się z nami porozumieć, na koniec pożegnał się ze wszystkimi pocałunkiem w policzek.
To był bardzo dobry dzień, zaczęłam cieszyć się, że wylądowałam w tym hostelu i miałam przeczucie, że najlepsze jeszcze przede mną.
Żadne z poniższych zdjęć nie przedstawiają tego, co opisałam. Foto relacja jest z kolejnego dnia, soboty spędzonej z Laure w starej części Rio, a wieczorem z imprezy w faveli.
