Luty to dla mnie miesiąc oglądania filmów. Co roku stawiam sobie za cel obejrzenia jak największej ilości nominowanych filmów, do dnia rozdania Oscarów.
Kiedy pod koniec stycznia ogłoszona zostaje lista nominowanych filmów zaczynam mały maraton;). Niejeden film ‘z listy’ udaje mi się obejrzeć w ciągu roku, ale w zimie wchodzą do kin zazwyczaj te najciekawsze, więc jest co robić.
Od samego początku czuje się dużą i poważną hollywoodzką produkcję. Mogłabym wsadzić ten film do szuflady z kilkoma innymi, które bardzo lubię i mają podobny klimat. Może brakowało w nim trochę myśli przewodniej i dlatego nie wyżłobił we mnie emocjonalnej dziury, ale i tak mnie wzruszył;).
Oszczędność fabuły i charakteru głównego bohatera sprawdziła się w tym wypadku jak najbardziej. Z pozoru zwykły film, jednak niosący pewne przesłanie. Film pokazuje też jedno z obliczy dzisiejszych Stanów.
Film rozwinął się w kierunku, którego nie przewidywałam. Trzyma w napięciu i nadziei, aż do ostatniej minuty filmu. Nie spodziewałam się, że będzie tak dobry.
Smutna historia, która powtarza się pewnie w niejednym domu. Obraz więźniów “beznadziejnej pustki” szarego, codziennego życia. Główna melodia przypomniała mi “American Beauty”, potem doszłam do wniosku, że treść także. Okazało się, że oba filmy nakręcił Sam Mendes.
Przekąska filmowa- precelki nadziewane masłem orzechowym;)
